CN: gevallen van homofobie, transfobie, lichaamsdysmorfie
Er is hier voor elk wat wils is een zin die ik, en vele anderen, herhaaldelijk heb gehoord als een nieuweling. Dit leek zeker het geval te zijn als je ooit een eerstejaarsbeurs (rip Freshers' 2020) bijwoonde, sjokkend rond enorme tenten met kraampjes die reclame maakten voor alles, van talen tot liberalisme, fluitkoren tot Footlights.
Maar wat deze soundbite die opkomt voor inclusiviteit negeert, is dat je identiteit het iets dat hier wordt verkocht, minder toegankelijk, ongemakkelijk of een plek kan maken waar je je niet welkom voelt. Een belangrijk gebied waar dit kan worden gevoeld, is in de sport, waar de sterk genderspecifieke en heteronormatieve aard van veel teams, naast incidenten van homofobie en transfobie, een belemmering kan zijn voor de inclusie van LGBT+.
Ik sprak met leden van de LHBT+-gemeenschap in Cambridge van verschillende clubs over hun ervaringen in de sport om meer te weten te komen over de huidige situatie en de manieren waarop clubs kunnen werken om LHBT+-vriendelijker te worden:
'Sporten is moeilijker als je zichtbaar queer of trans bent'
Stonewall is een organisatie die LHBT-inclusiviteit binnen de sport probeert te promoten
Onder de studenten die ik sprak, was men het erover eens dat sport een zeer heteronormatieve omgeving blijft. Phoebe*, die roeit voor haar universiteit, zegt dat het de meest heteroseksuele omgeving is waar ik ooit ben geweest, wat een gevoel is dat wordt gedeeld door Jacob* die het ermee eens is dat roeien een nogal heteronormatieve sport is, waarvan hij zegt dat het nogal een macho-imago heeft.
Ben vertelde me dat de Cambridge SU LGBT+-campagne vorig jaar een enquête hield, met een vraag over de relatie van studenten tot sport, waaruit bleek dat veel mensen zeiden dat ze niets met sport hadden gedaan omdat ze het gevoel hadden dat het geen ruimte was voor hen, of ze hadden een conflicterende relatie met sport, als gevolg van hun seksualiteit of genderidentiteit. Ze vertellen me dat het moeilijker is om aan sport te doen als je zichtbaar queer of trans bent.
'Je wordt ertoe gebracht aan te nemen dat het geen ruimte is waar je je op je gemak zult voelen'
Milo speelt basketbal sinds zijn dertiende Fotocredits: @CUWBBC op Instagram
Veel van degenen die ik sprak, waren van mening dat deelname aan sport hen dwingt een deel van hun identiteit in gevaar te brengen. Charlie* vertelt me: ik moet mijn hersens uitschakelen elke keer dat ik ermee in aanraking kome Boat Club anders raak ik echt van streek. Het is op een problematische manier belachelijk gendergerelateerd en heteronormatief.
Jacob* is het daarmee eens en vertelt me dat hij het onderwerp binnen zijn sportclub over het algemeen mijdt en zegt dat het hem ongeveer anderhalf jaar kostte om zich comfortabel genoeg te voelen om naar zijn team te komen. Ondanks dat er veel LHBT+-vertegenwoordiging in zijn crew is, zegt hij nog steeds dat hij de behoefte voelt om het onderwerp in kleedkamers te vermijden, omdat er mensen zijn die er nog steeds erg ongemakkelijk over zijn, en er wordt nog steeds gekletst in de kleedkamer.
Evenzo zegt Phoebe* dat ze wel twee keer zou nadenken als ze over mijn seksualiteit zou praten, omdat het altijd heel hetero voelt. Ze zegt dat sport in de samenleving is opgebouwd als een plek waar LHBT+-mensen niet zijn inbegrepen en dat je daarom aanneemt dat het geen ruimte is waar je je op je gemak zult voelen.
Milo zegt dat hoewel ze zich over het algemeen erg welkom voelen, ze veel angst hadden om met mijn club over mijn geslacht te praten. Ik kocht het pas op toen ik mijn naam veranderde en een medische overgang onderging. Hij worstelde met mensen die zijn naam verkeerd begrepen, ondanks dat hij er minstens een half jaar aan moest wennen. Hij vertelt me dat hij bang was voor het imposter-syndroom dat ik, om een goede teamcaptain te zijn, delen van mijn persoonlijkheid moest uitfilteren – het queer- en transgedeelte, wat betekent dat ze het gevoel hebben dat ze zich inhouden en niet laat mezelf gewoon bestaan in deze ruimte.
'Swaps zijn erg heteroseksueel'
Een deel van deze heteronormativiteit lijkt zich te concentreren rond socials, waarbij swaps als een belangrijk thema naar voren komen. Jacob* vertelt me dat ze heteronormatief kunnen zijn, er zit een verwachting achter waardoor ik me ongemakkelijk voel. Hij vertelt me dat dit wordt verergerd door het drinken van ruilen: mensen kunnen dronken worden en ongepaste dingen zeggen, waarvan sommige homofoob kunnen zijn.
Charlie* is het met deze gevoelens eens en zegt dat bij evenementen zoals Boat Club Dinners of swaps de verwachting is dat mannen en vrouwen gescheiden zitten en dat de handhaving en genderpolitie behoorlijk sterk is, wat zeer schadelijke gevolgen kan hebben voor trans- en niet- binaire individuen.
'De hele cultuur van PE is naar de klote'
Deze ervaringen van ongemak in de sport zijn niet beperkt tot de universiteit, veel van degenen die ik sprak, wezen op incidenten van informele homofobie op school, en in het bijzonder gymlessen, waarvan velen dachten dat ze LHBT+-mensen van sport hielden.
Phoebe* vertelt me dat de hele cultuur van PE naar de klote is, wat tot uiting komt in mijn discussies. Bijna iedereen die ik sprak, had een anekdote over ervaringen met homofobie op school: mensen gingen rond om mensen uit te schelden, ik liet een tampon vallen en mensen maakten opmerkingen over hoe ik naar ze keek, mijn vrienden en ik hadden de behoefte om me om te kleden in hokjes zodat we andere mensen niet ongemakkelijk maakten.
Jacob* bespreekt de verbanden achter homofobie binnen de sport en vertelt me dat hij denkt dat sport wordt gezien als een nogal macho-ding dat leidt tot een cultuur die mensen die zich niet aan de regels houden bijna demoniseert. Hij zegt dat deze ervaringen het ongemakkelijk maken en mensen afschrikken van sport in het algemeen.
'De LHBT+-beugel is wat breed'
Phoebe* en Eliza*, die zich beiden identificeren als cis-vrouwen, zeiden dat ze niet het gevoel hadden dat hun seksualiteit een enorme barrière was voor hun deelname aan sport. Phoebe* vertelt me dat ik toen ik opgroeide jongenskleding droeg, kort haar had en altijd behoorlijk sterk was, dus ik voelde me altijd redelijk op mijn gemak bij het sporten. Ik denk dat mijn genderexpressie een grotere factor voor mij was dan mijn seksualiteit, maar wijst erop dat de LHBT+-beugel is een beetje breed en verbergt hier een diversiteit aan ervaringen.
Vooral voor transtieners kan sporten inderdaad moeilijker zijn om te navigeren. Milo vertelt me dat als je als tiener trans of queer bent, je enorm wordt afgeschrikt om te sporten door ontmoetingen op school die regelrecht traumatiserend zijn. Ze wijzen er ook op dat trans- of queer-zijn je erg bewust kan maken van je lichaam op een manier die behoorlijk ongemakkelijk kan zijn en sport kan dat echt verergeren, wat kan voorkomen dat transgenders betrokken raken bij sport.
'Trans zijn weerhield me om me in te schrijven voor roeien'
De rivierregenboog schilderen Fotocredits: Ben
Een aanzienlijk deel van dit probleem is te wijten aan de genderspecifieke aard van veel sporten. Ben vertelt me dat trans-zijn me ervan weerhield om me aan te melden voor roeien, hij vertelde dat toen ze zich aanmeldden, ze een blad moesten invullen met een kolom waarop alleen man of vrouw stond. Toen ze dit probeerden uit te leggen om uit te leggen dat ze niet in het binaire getal pasten, zei de club nee, ben je een jongen of een meisje.
Ze stuurden later een e-mail waarin ze zich verontschuldigden en vroegen, die zeiden dat ze liever door wilden roeien, maar Ben zegt dat het duidelijk was dat ze niet verwachtten dat niet-binaire mensen zich zouden aanmelden, en dat het hoe dan ook een beetje een niet-keuze voelde aangezien ik een enorm nadeel zou hebben gehad in vergelijking met de jongens in mijn club. Ze vertelden me dat ik op dit moment zekerder was van mijn identiteit, maar als ik dat niet was, zou ik twijfelachtiger zijn geweest om mee te doen.
Charlie* heeft soortgelijke ervaringen gehad. Ze vertellen me dat toen ze vroegen of ze met de mannenkant mochten roeien, ze in de meest beleefde bewoordingen werden verteld om op te rotten en aan de vrouwenkant te blijven, want daar hoor ik thuis. Ze beschrijven dit als een verontrustende ervaring en zeggen dat hoewel het nauwelijks een verrassing was, ik op beter had gehoopt.
Milo's ervaringen met trans zijn binnen de sport komen vanuit een ander perspectief. Hij begon voor het eerst met basketballen toen hij dertien was, nadat ze waren meegesleept door een vriend, en ze kwamen uit nadat ze zich intensief met de sport hadden bemoeid. Ze spelen momenteel niet, met hun genderidentiteit als een groot deel van de reden hierachter. Hij vertelt me dat ik me niet op mijn gemak voel, omdat het grotendeels een gendergerelateerde ruimte is. Hoewel iedereen mijn geslacht kent en de juiste naam en voornaamwoorden gebruikt, is het iets dat niet tastbaar is, er is gewoon een gevoel. Ik kan het niet echt uitleggen.
'Richtlijnen verwijzen niet naar niet-binaire mensen'
Een deel van het probleem van trans-exclusie binnen de sport heeft te maken met landelijke sportrichtlijnen. Milo vertelt me dat de basketbalrichtlijnen erg vaag zijn: ze verwijzen niet naar niet-binaire mensen. Als ik bijvoorbeeld een lage dosis testosteron zou nemen, zou ik geen idee hebben of ik zou kunnen spelen.
Op dezelfde manier vertelt Ben me dat de richtlijnen van de Britse roeistichting transmannen toestaan om in beide boten te roeien, dus dat is voor mij geen belemmering om persoonlijk mee te doen, maar er zijn strengere regels voor transvrouwen, die binnen de sport altijd onder een hoger niveau van controle worden geplaatst.
' Ik ben echt gepassioneerd dat sport iets is waar iedereen van kan genieten'
Over het algemeen genoten degenen die ik sprak van sporten. Milo vertelt me dat ik echt een passie heb voor sport, iets waar iedereen van kan genieten. Het is fysiek goed voor je en goed om tijd te hebben voor het verwerkende en denkende deel van je hersenen.
Ben vertelde me dat, hoewel roeien een allegaartje was wat betreft hun genderidentiteit, ze het uiteindelijk behoorlijk bevestigend vonden. Ze vertelden me dat als je trans bent, je negatieve gevoelens kunt hebben rond je lichaam en hoe het eruit ziet. Ik ontdekte dat roeien en focussen op waar mijn lichaam fysiek toe in staat is, in plaats van hoe het eruit ziet, eigenlijk heel positief is en me een positievere relatie met mijn lichaam gaf dan voorheen. Ze vertellen me dat wanneer andere stappen in de richting van de overgang ver weg kunnen lijken, het heel cool is om iets kleins over je lichaam te hebben dat je kunt beheersen.
'Wees voorzichtig en bedacht hoe dat u kan beïnvloeden'
Maar toen hen werd gevraagd welk advies ze iemand zouden geven die overweegt te gaan sporten, adviseerden ze allemaal om voorzichtig te zijn, waarbij ze de obstakels benadrukten waarmee veel LHBT+-mensen in de sport worden geconfronteerd. Eliza* vertelt me dat je wilt zijn zoals ja, je kunt het, maar iedereen heeft slechte ervaringen gehad, dus het hangt ervan af. Phoebe* is het daarmee eens en zegt dat hoewel in theorie, als je iets wilt doen, je seksualiteit niet iets zou moeten zijn dat je tegenhoudt, het belangrijk is om voorzichtig en bedachtzaam te zijn over hoe dat je kan beïnvloeden.
Ze adviseerden om met anderen te praten om een idee te krijgen van hoe een club eruitziet; Ben's college heeft een LHBT+-gezinsregeling, wat betekent dat ze met hun ouders konden praten om te controleren of het een gastvrije omgeving was. Evenzo raadde Charlie* aan om met de LGBT+-campagne te praten om te zien of ze specifieke veilige plekken kennen.
Milo wees er ook op dat clubs vaak welzijnswerkers hebben en raadde aan om ze te e-mailen om eventuele vragen te stellen, wat een punt is dat benadrukt wordt door Ben, die adviseert om je niet te schamen om dingen te vragen die je nodig hebt, vaak is het frustrerend je moet wel, maar het kan een vergissing zijn, mensen hebben er gewoon niet eerder aan gedacht.
Er is ook een consensus over de noodzaak om prioriteit te geven aan uw comfort. Milo raadt aan om zowel mensen binnen de club te vinden die je kunt vertrouwen als een community buiten je club te hebben waar je naar kunt tieren. Ben is het daarmee eens en benadrukt dat er in Cambridge veel sportclubs zijn. Als je lid wordt van een club waar je je niet op je gemak voelt, ga dan ergens anders heen waar je je wel op je gemak voelt.
‘Neem niet de houding aan dat er geen transgenders in deze ruimte zijn, zodat we ons hier geen zorgen over hoeven te maken’
Voor sportclubs die actie willen ondernemen om LHBT+-vriendelijker te zijn, zegt Jacob* dat inclusiviteit begint met mensen die representatief zijn [van verschillende identiteiten] in de commissie die aandringen op inclusiviteit in de club. Hij zegt dat een gebrek aan LHBT+-vertegenwoordiging symptomatisch is voor bredere problemen; hij identificeert zich als BAME en wijst ook op het gebrek aan vertegenwoordiging van BAME binnen zijn sport, wat gevoelens van uitsluiting verder kan verergeren.
Tegelijkertijd wijst Milo op het belang dat clubs niet de houding aannemen dat er geen transgenders in deze ruimte zijn, dus we hoeven ons hier geen zorgen over te maken. In plaats daarvan zetten ze clubs aan tot nadenken over: waarom er zijn geen transgenders in deze ruimte en dat zelfs als er geen transgenders zijn, deze stappen het comfortabeler maken voor andere queer of niet-genderconforme personen
Jacob* vertelt me dat hoewel zijn club niet perfect is, hij benadrukt dat de cultuur over het algemeen heel positief is en stappen onderneemt om er een veel betere ruimte van te maken waar iedereen zich op zijn gemak voelt, bijvoorbeeld als laatste een Good Lad-workshop houden jaar, en pushen om de pride-vlag te kunnen voeren. Hij was vorig jaar kapitein van de lagere boot en zei dat ze probeerden het idee te verdrijven dat roeien een zeer heteronormatieve sport is. Evenzo vertelt Ben me dat hun Boat Club vorig jaar de trans-vlag voerde voor de Trans Day of Remembrance en de hele trotsmaand.
Toch lijken er grote verschillen te zijn tussen clubs en hoewel vlaggen een gebaar kunnen zijn dat een club LHBT+-mensen verwelkomt, wijst Charlie* erop dat clubs verder moeten gaan dan oppervlakkige maatregelen, door te zeggen of je bereid bent om de vlag op te hangen je zou bereid moeten zijn om een verbintenis aan te gaan om structurele barrières weg te nemen waarmee queer mensen worden geconfronteerd.
'Sportclubs moeten actief uitnodigen'
Hoewel nationale richtlijnen een belemmering vormen voor trans-inclusie op competitief niveau, geeft Milo uiting aan hun frustratie over de passieve houding van clubs jegens deze, en vertelt me dat er een houding is dat totdat het bestuursorgaan iets doet, we niets kunnen doen wat niet waar is . Ben is het daarmee eens en moedigt clubs aan om druk uit te oefenen op nationale instanties om de regelgeving te wijzigen, en hoewel we niet veel kunnen doen om het te veranderen, betekent dit niet dat we het niet moeten proberen.
In de tussentijd wijst Milo erop dat er nog steeds veel stappen zijn die individuele clubs kunnen nemen om meer trans-inclusief te worden, zoals transgenders laten trainen in hun favoriete team, zelfs als ze niet kunnen deelnemen aan BUCS-competities en het ondersteunen van spelers als ze zijn in beroep tegen uitspraken.
Hij moedigt clubs ook aan om ervoor te zorgen dat er iemand in de commissie zit die de regels voor trans- en niet-binaire spelers kent, en zegt dat dit zo'n kleinigheid is, maar niemand in mijn club heeft dit gedaan totdat ik vorig jaar welzijnsfunctionaris was. Deze stappen zijn belangrijk omdat ze zeggen dat bestuursorganen eerder geneigd zijn hun beleid te wijzigen als clubs/spelers er veel voor doen. Eliza* is het daarmee eens en vat samen dat sportclubs actief uitnodigend moeten zijn en duidelijk moeten maken dat je kunt roeien als je homo bent of voetballen als je trans bent.
'Er zullen altijd mensen zijn die niet in de genderbinaire zullen vallen'
Veel van degenen die ik sprak, spraken hun steun uit voor een verschuiving van het genderaspect van sport. Phoebe* vertelde me dat roeien mensen in een binair getal plaatst en niemand heeft de wens of drang om dat te veranderen, het heeft geen zin dat het openstaat voor mensen die zich hier niet aan houden.
Alleen omdat de regels iets zeggen, betekent niet dat we dat gewoon moeten accepteren en zeggen: 'Sorry iedereen die niet past in de expliciete binaire reeks van man en vrouw, je mag geen roeier worden. Ben is het daarmee eens, als iemand die roeide op de beginnende damesploeg. Ze wijzen erop dat beginnende roeiers gemakkelijk gemengde bemanningen kunnen hebben, en zeggen dat als we tijden vergeleken met mannenraces, we de mannenkant zouden hebben verslagen. Er is zeker niet zo veel verschil.
Charlie* benadrukt hoe belangrijk het is om van sport een veilige ruimte te maken voor niet-binaire mensen, zoals genderneutrale of mannen en niet-binaire of vrouwen en niet-binaire kleedkamers. Ben is het daarmee eens en vertelde me dat ik me ongemakkelijk voelde in de dameskleedkamer, maar dat ik me onveilig zou hebben gevoeld in de herenkleedkamer.
Dit is een aspect waar clubs kunnen verschillen: terwijl Pembroke Boat Club bijvoorbeeld genderneutrale kleedruimtes heeft, vertelt Charlie* me dat ze een openlijk niet-binaire vriend hebben bij een andere Boat Club die zich moet omkleden in het gehandicaptentoilet dat is zo ongelooflijk achterlijk dat het een schande zou moeten zijn voor de club, terwijl het Universitair Sportcentrum ook geen genderneutrale kleedruimtes heeft.
Toen het werd benaderd voor commentaar, vertelde het sportcentrum aan City Mill Cambridge dat er vier kleedkamers voor één persoon zijn in het sportcentrum, waarvan er drie een douche hebben. Na recente discussies zijn we van plan om de bewegwijzering en het bewustzijn hiervan te verbeteren als genderneutrale voorzieningen.
Gendertaal komt ook over als een punt van frustratie, Milo vertelt me dat er een gevoel van gendergerelateerde kameraadschap is binnen sport, wat ongemakkelijk kan zijn voor mensen die zich hier niet mee identificeren. Phoebe* herhaalt dit sentiment en zegt me dat ik niet eens moet beginnen met het 'kom op meiden' dat niet alleen zegt dat ik geen meisje ben, [dus] dat is gewoon taalkundig irritant, maar wijst erop dat het zo'n beladen term is en suggereert meer genderneutrale termen, zoals crew of team.
Ten slotte is er een consensus dat sport gericht moet zijn op plezier, waarbij Charlie* opmerkt dat sport aan het eind van de dag om plezier moet gaan. Om dit het geval te laten zijn, moeten individuen, clubs en nationale instanties stappen ondernemen om ervoor te zorgen dat sport een plek is waar iedereen zich op zijn gemak, welkom en betrokken kan voelen, ongeacht hun seksualiteit of genderidentiteit. Milo sluit af door clubs gerust te stellen dat de sportwereld niet instort als je transgenders laat strijden.
Hoewel deze reeks interviews op geen enkele manier kan spreken voor de diversiteit aan ervaringen van alle LHBT+-mensen in de sport of de situatie binnen alle clubs kan vertegenwoordigen, hoop ik dat dit artikel een breder gesprek op gang kan brengen over wat LHBT+-inclusie kan en zou moeten , eruit zien binnen de sport.
*Namen met een asterisk zijn gewijzigd om de anonimiteit te behouden
Functie Afbeeldingscredits: Ben
