Terwijl Eric Dier zaterdagavond een kopbal in blessuretijd naar huis stuurde om Engeland een enorm onwaarschijnlijke en plezierige overwinning op Duitsland te bezorgen, aan wie dacht je als eerste? Waar dwaalden je gedachten af toen deze nieuwe rauwe, opwindende en getalenteerde generatie Engelse voetballers vierden op het veld van het Berlijnse Olympiastadion? Als je op mij leek, dacht je aan Wayne Rooney en of hij ergens in de buurt van de selectie voor Euro 2016 zou moeten zijn.
Zoemend. Op de een of andere manier twijfel je eraan. Harry Kane en Deli Alli, spelend met de vrijheid, intelligentie en moed van talent dat een pauze heeft gekregen, laten Rooney eruitzien als een rode telefooncel in een smartphonewereld. Ik wil niet dat Wayne Rooney weer voor Engeland speelt en dat geldt ook voor een Engelse fan die ik ken. Niemand wil Rooney zien hurken op deze piramide van energiek nieuw talent, een chagrijnige terugkeer, een levende, zwetende herinnering aan hoe slecht Engeland is geweest in elk groot toernooi sinds Euro 2004.
Dit is Wayne Rooney op 30-jarige leeftijd, aanvoerder van Engeland, aanvoerder van Manchester United, maar heel erg in de herfst van zijn carrière, zonder de energie om te woeden tegen het uitsterven van het licht van zijn talent. Elke keer dat je hem dit seizoen ziet rondscharrelen, af en toe een tikje scoort, is het woord dat in je opkomt hetzelfde: Wayne Rooney ziet moe. En die loomheid is fataal voor een speler als Rooney, wiens stijl altijd een boot-borst, borstelig kinetisch, angstaanjagend agressief was.
Laat niemand je vertellen dat Rooney nooit goed was. Bekijk een reeks van zijn beste goals en verwonder je over wat ze allemaal delen: een wanhopige urgentie, een schreeuwend verlangen om te winnen. Het is alsof hij, als hij niet scoort, terug naar Croxteth wordt gedwongen en al zijn geld wordt afgenomen. Rooney was een dappere bokser, een sullige bulldog, de jongen die tijdens de pauze een hattrick scoorde en dan klaar was met roken tijdens de lunch. Wat de televisiecamera's nooit helemaal hebben vastgelegd, was hoe de keizerlijke Rooney van 2008 tot 2012 voetbalwedstrijden zou controleren. Hij zou nooit zijn mond houden, scheidsrechters nooit alleen laten, razende rond het veld bozer dan een commentaarsectie van Brietbart. Maar wat maakte hem? de De Engelse voetballer van zijn generatie - en wat hij volledig heeft verloren - waren de goddelijke momenten van finesse en verbeeldingskracht (voorbeeld) dat verbreedde zijn spel en maakte hem meer dan alleen een woedende straatvechter.
Geen van die geweldige goals is in het Engelse shirt geweest. Geen van die spectaculaire momenten is in het Engelse shirt geweest. Ja, hij is de topscorer aller tijden - een prestatie die grotendeels is gebaseerd op doelen die je moeder zou hebben gemaakt tegen Andorra. Het gevoel doordringt dat zo'n record een betekenisloos teken is, dat niets betekent, heel weinig betekent - zelfs voor Rooney - tenzij hij Engeland helemaal naar de finale van een toernooi brengt, zoals Bobby Charlton deed. Zoals het er nu uitziet, staat Rooney's toernooirecord op een rampzalige zes doelpunten in zes grote kampioenschappen.
Je moet de vraag stellen, moet Rooney in dit late stadium worden vertrouwd om Engeland naar een toernooi te leiden? Met de opkomst van Kane, Ali en Vardy dit seizoen en met Sturridge en Welbeck in de mix, is het moeilijk te beweren dat Rooney op de bank zou moeten zitten, laat staan dat hij op 11 juni tegen Rusland zou moeten beginnen.
Zeer weinig Engelse fans zouden boos zijn als hij de selectie niet zou halen, ongeacht al die tap-ins in de kwalificatie. Maar dat is het ding met Roy Hodgson, je weet dat er achter zijn uilachtige gezicht een brein zit, een ziek, ziek brein dat liever Wayne Rooney en James Milner baantjes ziet zwemmen dan Deli Ali en Ross Barkley waterpolo zien spelen in het zwembad aan de overkant van de rivier. weg.
