Ze lopen tussen ons in – beesten in studentenkleding. En hoewel je het misschien niet weet, zitten onder die varsity-hoodie spieren die een auto kunnen verschuiven.
Hoewel powerlifting beelden kan oproepen van harige mannen van middelbare leeftijd in spandex, is het een heel echte sport - en het is booming op universiteiten in het hele land.
Matthew Noble is niet alleen een postdoctorale student materiaalwetenschappen aan Oxford, hij is ook de aanvoerder en penningmeester van de Power Lifting Club van de universiteit.
Dit betekent dat terwijl hij overdag onderzoek doet voor Rolls Royce naar kernreactoren, hij 's nachts veel meer breekt dan mentaal zweten.
Terwijl andere jongens 's avonds misschien een paar pinten in de kroeg zitten, trainen we in de sportschool. Op die manier is het een sociaal iets, zegt hij.
Het is echter niet allemaal bloed, zweet en zaagsel - de vloek van de powerlifter is overtraining.
De grootste misvatting die mensen hebben, is dat je de hele tijd moet trainen. Het gaat er niet om uren in de sportschool door te brengen - een nieuweling heeft eigenlijk maar twee uur per dag nodig. Het komt allemaal neer op hoe sterk je bent.
Noble begon, zoals veel student powerlifters, met rugby, maar viel in powerlifting vanwege zijn blessuregevoelige aard.
Hij zei: Rugby was gewoon een hobby, en het was er een die me langzaam verlamde. Ik had mijn schouder ontwricht, mijn ribben verbrijzeld, mijn enkel overstrekt. Het was het gewoon niet waard na een tijdje.
Ik ging door met naar de sportschool te gaan en op een dag kwam er een man naar me toe en vroeg of ik zin had om powerlifting als sport te doen.
Ik antwoordde zoals de meeste mensen zouden doen - ik zei dat ik geen idee had wat het was.
Bij powerlifting is discipline de sleutel: op het voetbal- of hockeyveld heb je misschien een heel seizoen om te bewijzen wat je waard bent, maar dit is een sport waarbij je maar één keer wordt getild om je moed te bewijzen.
De eerste paar wedstrijden kunnen behoorlijk ontmoedigend zijn, zegt Wil Solano, president van de Cambridge University Power Lifting Club.
Competities zijn zwaar omdat je, in tegenstelling tot rugby of voetbal, maar drie pogingen per lift hebt en alleen het hoogste gewicht in aanmerking wordt genomen voor een totaal.
De focus ligt op het bespieren van het zwaarste gewicht dat je kunt in drie kernbewegingen, de een na de ander uitgevoerd: de back squat, de bankdrukken en de deadlift.
Het is echter leuk; training wordt een tijd om te ontspannen van het werk en rond te hangen in de sportschool met je vrienden. Je geniet van elke sessie in de sportschool vanwege de kameraadschap.
Dus wat is de reactie van de nietige studentenpopulatie als ze horen dat je een powerlifter bent?
Veel mensen begrijpen niet wat het is. Sommige mensen vinden het behoorlijk stoer, zegt Solano.
Maar de meeste mensen zullen gewoon een stap achteruit doen om me te bekijken en te zien hoe groot ik ben!
Powerlifting, legt Solano uit, gaat niet over het opbouwen van grootte - maar dit betekent niet dat er geen liefde verloren gaat voor het gladstrijken van bodybuilders.
We zijn als geheel een zeer sedentaire bevolking geworden, zegt Noble. We stappen uit bed om naar het werk te rijden om achter een bureau te zitten, dan komen we thuis om op de bank te zitten en gaan dan weer naar bed.
Dan krijg je de mensen die een uur tuinieren in het weekend als hun oefening rekenen, en dan zeggen dat iedereen die daar kritiek op heeft ‘fat shaming’ is.
Het is voor iedereen geweldig om uit die mentaliteit te komen. Ik heb geen probleem met bodybuilding, Crossfit of wat dan ook - ik ben gewoon blij dat mensen iets doen.
In een sport die zo klassiek door mannen wordt gedomineerd, is het niet moeilijk voor te stellen dat het niet bepaald de eerste keuze is voor vrouwelijke studenten die actief willen zijn op de universiteit.
We hebben wel enkele vrouwelijke leden, maar niet zoveel als ik zou willen.
Het probleem is dat er zoveel associaties zijn met meisjes en gewichtheffen die helemaal verkeerd zijn - ze denken dat ze het gaan doen en zien er meteen uit als Mr. Olympia.
Het is het tegenovergestelde - meisjes hebben niet genoeg testosteron om toch zo groot te worden, in ieder geval niet zonder er veel uren in te steken. En natuurlijk steroïden.
Het is echter hetzelfde met sommige jongens - er is gewoon veel stigma rond powerlifting. Ga daar voorbij en het is maar een sport.
En geloof me: als je eenmaal begint, zul je je realiseren dat je een stuk sterker bent dan je dacht dat je was.
