In dit toneelstuk herdenkt het ADC Theater het 100-jarig bestaan van WO1 met 'liedjes voor jou, een paar veldslagen en wat grappen', zoals vanaf het begin opgezet.
O, wat een mooie oorlog! volgt het pad van de ironische WW1-verhalen, die hun oorsprong vinden in de naoorlogse herinnering van de veteranen en tot volle bloei zijn gekomen na de Tweede Wereldoorlog. Dit verhaal weerspiegelt een strikt contrast met de officiële, top-down staatsopinie van WW1, die de nadruk legde op overwinning, glorie en patriottisme. In dit verheerlijkte WW1-discours kon de ervaring van de veteraan over de realiteit van de loopgraven en Niemandsland niet meer zijn dan een tegenverhaal, dat vorm krijgt in ironie en sarcasme.
Fotocredits: Becca Nichols
Als je zin hebt om te lachen, kun je kiezen uit verschillende humorstijlen. In een van de eerste scènes lach je om de ironische ondertoon van de Franse en Duitse ruzie over Elzas-Lotharingen. Of naar het cynisme van België dat gelaten rookt op de geallieerde conferentie, terwijl Frankrijk en Engeland elkaar onderling niet kunnen verstaan, alsof we in een klassieke sitcom zitten. Er is ook een mooi eerbetoon aan de alfa en omega van de sarcastische oorlogsliteratuur, De goede soldaat Švejk.
Fotocredits: Bella Nichols
Als je van plan bent om te huilen, is daar ook zeker de mogelijkheid voor. Plotselinge contrasten maken onderscheid tussen ironische en serieuze passages. Het weerspiegelt goed de verschillen tussen de oorlogservaring van politici en die van de Tommies. De parafrase van het verhaal van de Kerstwaarheid deed me bijvoorbeeld huiveren. Met de cast die de trap naast mijn stoel gebruikte om de loopgraven te vertegenwoordigen, werd ik een van de Tommies - ik luisterde naar hun kerstdromen en wensen en hoorde de Stijlen nacht wordt gezongen ergens niet zo ver. Ik kon de verbazing en angst van de Tommies waarnemen toen ze bevend uit hun dekking klommen om de Duitse soldaten midden op het podium te ontmoeten. Er zijn verschillende kitscherige en goedkope interpretaties van het verhaal, toen tijdens Kerstmis de vijandelijke soldaten samen vierden, maar deze was gisteren discreet, fris en zeer ontroerend.
Fotocredits: Bella Nichols
De regie en het decorontwerp is minimalistisch en creatief. Het aankleden van alle acteurs en het podium in witte lakens geeft het gevoel omringd te zijn door witte vlaggen. Ze maakten veel gebruik van de zaal: de rand van het podium, de deuren, de trappen. De casting is bijna foutloos, inclusief en genderneutraal. Aangezien het stuk eigenlijk een musical is, is de kwaliteit van de stemmen een keerpunt. Maar we kunnen niet teleurgesteld zijn, want de stemmen in de O, wat een mooie oorlog! zijn de beste die ik tot nu toe kon horen in een musical in Cambridge.
Fotocredits: Bella Nichols
Als voorbeeld is de Houd de vreugdevuren brandend in Alice Murray het optreden kreeg tranen in mijn ogen en het was ook fijn om naar te luisteren Archie Williams ' s hogere registers. De stemmen in het dameskwartet waren stuk voor stuk onderscheidend en produceerden samen een perfect geluid. Het was best grappig dat Phoebe Schenk zette hetzelfde figuur in haar solo die ze had gebruikt in de Zeer Brexit-musical . Maar dat maakt niet uit, dat vonden wij ook geweldig. De Franse en Duitse accenten die door de acteurs werden gebruikt waren ook erg indrukwekkend, en het gemeenschapsgevoel onder de cast paste echt bij de rollen van de soldaten.
Een toneelstuk als dit, dat 's avonds in een klein theater wordt opgevoerd, geeft meer aan onze WW1-herinnering dan de hele Centenary-parade.
5/5
Disclaimer: de auteur schrijft een doctoraat over de herinnering aan WO1 en de 100-jarige herdenking s.
