Nell Gwynn van Jessica Swale behandelt de snelle opkomst van de zeventiende-eeuwse folk-heldin-actrice Nell Gwynn; van sinaasappelverkoper, tot een van de eerste Engelse actrices, tot minnares van Charles II. Deze voorstelling bracht de grappige en ontroerende elementen naar voren van een verhaal over een vrouw die inbreekt in en op de voorgrond treedt in een door mannen gedomineerde wereld.
Als je in de stemming bent voor een panto en gewoon niet kunt wachten op de start van het seizoen, dan is dit misschien wel de show die je zoekt. Het stuk van Swale is een soort feministische Carry On, als je je zoiets kunt voorstellen. De cast maakte echt het beste van het insinuatie-zware script, en hoewel de oneliners dik en snel kwamen (en geloof me, dat is geen dubbelzinnigheid die zou zijn teruggeschrokken), dit was een deel van het plezier , terwijl de ondeugende Nell voortdurend de verwachtingen van de personages ondermijnde.
Naast Anna Freeman's Nell Gwynn, die een centrale drijvende kracht was, verdient Iona Rogan lof voor het vasthouden van haar hoofd als Rose Gwynn - terwijl ze overal de hunne aan het verliezen waren - en met succes onderhandelde over een relatief serieuze rol binnen de bredere komedie van het stuk. Ook prijzenswaardig waren de uitvoeringen - met name de bedreven komische timing - van Lorenzo Montani als John Dryden en Marianne Porter als Lady Castlemaine, evenals de hilarische Charles II van Charlie Pottle. Dit is een vrij brede selectie uit de cast, maar iedereen op het podium heeft zijn schouders eronder gezet.
Dit was met name belangrijk gezien de uitdaging voor degenen op het podium door de technische problemen die helaas vrij duidelijk achter de schermen werden bestreden. Dit was misschien onvermijdelijk in een uitvoering die zoveel ontroerende stukken bevatte op het gebied van licht en muziek, vooral op de openingsavond. Ik verwacht volledig dat deze problemen voor de rest van de run zullen worden verholpen. Een paar onhandige pogingen maar geen gevallen ballen (oo-er).
Maar het waren niet allemaal 'oo-ering' en schunnige grappen over 'de beste Engelse worst'. Toegegeven, het script was een beetje zwaar op de clichés, maar met dit idee werd gespeeld en er was genoeg om het publiek aan het denken te zetten in dit stuk dat natuurlijk vragen oproept over de aard van theater zelf. De voorstelling verkende de grenzen van de pretentie, vroeg zich af wat het betekent om iemand anders te zijn en onderzocht het samenspel van de voorstelling met oprechtheid. Dit was niet zo serieus als het misschien klinkt - de stagnatie van het stuk werd vooral benadrukt door middel van komedie, terwijl grappen werden gespeeld met chronologie en de spot dreven met literaire en theatrale geschiedenis.
Dit brengt een punt naar voren dat belangrijk is om op te merken - ik ben een Engelse student, dat wil zeggen dat ik een Engelse nerd ben die waarschijnlijk een beetje te hard lachte om grappen over The Enchanted Island en andere van hetzelfde soort. Om niet te zeggen dat dit geen erg grappige voorstelling is, want dat is het zeker, maar het zal misschien meer naar de smaak van sommigen zijn dan anderen. Evenzo moet het worden aangegaan in de geest van panto of een sitcom van David Croft, maar als het publiek dat doet, zullen ze lachen, vooral voor de pauze, zoals we op de openingsavond waren.
Dit stuk is enigszins genre-tartend, net als het leven van de historische Gwynn, en de cast werkte bewonderenswaardig om te beheren wat na de pauze een knarsende verandering van versnelling had kunnen zijn. Ik zou niet zo ver willen gaan om het, in zijn eigen woorden, 'een tragedie... met een paar grappen erin' te noemen, meer een komedie met een paar tragische momenten. Soms zou dit ertoe kunnen leiden dat toeschouwers zouden wensen dat Swale wat minder trouw was geweest aan de historische gebeurtenissen, maar het is belangrijk dat dit niet het geval is, in een toneelstuk dat de aandacht vestigt op de schokkende momenten in het leven van de actrice, zoals evenals het vieren van de hoogtepunten.
3/5
Fotocredits: Jeffrey Rubel
