Terwijl ik dit schrijf, ben ik erg zenuwachtig. Ik blijf op een geagiteerde manier om me heen kijken, en kan niet lijken te ontspannen. Maar vandaag heb ik geen koffie gedronken.
Mijn hectische toestand is uitsluitend te wijten aan het feit dat ik bijna drie weken niet in mijn dagboek heb geschreven. Met elke nieuwe dag die ongedocumenteerd voorbijgaat, voel ik me steeds meer gestrest. Ik beschouw mijn dagboek als een echt saai essay, waarvan het minimale aantal woorden toeneemt met elke dag dat je het uitstelt. Je vraagt je misschien af waarom ik er überhaupt een schrijf. En dit, lezers, is de vraag die ik deze week voor mezelf heb proberen te beantwoorden.
Het is niet alleen dat ik gestrest ben als ik geen tijd heb gehad om het te schrijven - ik heb er echt een hekel aan om het te schrijven. Ik ben niet eens blij als ik eindelijk de gebeurtenissen heb ingehaald en op de hoogte ben (of alleen in de manier waarop je tevreden bent als je het toilet al eeuwen nodig hebt en je eindelijk de kans krijgt om te gaan.) Sterker nog, als ik een bijzonder saaie dag thuis heb gehad, ben ik oprecht blij dat ik daardoor niets in mijn dagboek hoef te schrijven.
Dus waarom doe ik het? Nou, mijn moeder en oma schrijven er ook een, en mijn overgrootvader ook, waardoor het toch wel heel speciaal voelt. En ik heb vanaf mijn 6e effectief mijn hele leven op papier vastgelegd, dus het zou zonde zijn om nu te stoppen. Maar ik denk dat de echte reden een beetje dieper gaat.
Je hoeft maar even na te denken over hoe het zou zijn om alles te vergeten, en je realiseert je hoe belangrijk je herinneringen zijn. Deze clip van Clive Wearing, de man met het ergste geval van kortetermijngeheugenverlies ooit geregistreerd, belicht dit:
Toneelstuk
Ik zou ook Christopher Nolan's aanbevelen? aandenken ; Aanvang verbleekt in vergelijking.
Als resultaat van mijn dagboek heb ik een hele selectie herinneringen die ik anders zou zijn vergeten. En hoe vernederend het ook is om door te bladeren wat ik schreef tussen mijn twaalfde en, nou ja, 19-jarige leeftijd, het is ook hilarisch. Hier is een persoonlijk hoogtepunt van 16eAugustus 2000:
'Vandaag heb ik wat zeep in mijn oog gespoten en ik kan me niets anders herinneren omdat ik mijn ogen moest sluiten en schreeuwen.' [sic]
Het is vreemd dat onze behoefte om herinneringen vast te leggen op camera ons leven dreigt over te nemen, maar dat het bijhouden van een dagboek in deze mate vrij zeldzaam is. En hoewel ik het tijdrovend laat klinken, is het alleen slecht als ik het niet schrijf; vijf minuten per dag is vrij eenvoudig als je je dagboek bij je bed houdt.
In David Eaglemans boek ‘Sum: Forty Tales from the Afterlives’ overweegt Eagleman veertig mogelijke manieren waarop een hiernamaals zou kunnen bestaan. Elk verhaal schenkt je een nieuwe manier van denken over hoe we nu leven. En paradoxaal genoeg, hoe meer je leest, hoe onwenselijker het concept van een soort hiernamaals begint te lijken.
Een van mijn favoriete verhalen in de collectie, ‘Prism’, gaat over een hiernamaals waarin iedereen van alle leeftijden tegelijk aanwezig is. De verschillende jullie hebben minder met elkaar gemeen dan je zou denken, en drijven uit elkaar, alleen af en toe samenkomen in vergaderingen die lijken op ongemakkelijke familiereünies.
Het is dan dat de complexe identiteit van de persoon die je op aarde was duidelijk wordt. De aardse jij is volkomen verloren, niet bewaard in het hiernamaals. Je was al die leeftijden, concluderen de yous helaas, en je was niemand.
Zelfs als je af en toe een pagina in je dagboek schrijft, kan ik het niet genoeg aanbevelen. De beproevingen en beproevingen van een extra karwei in je leven worden drievoudig gecompenseerd door het ongelooflijke en bizarre gevoel van het ervaren van een momentopname van jezelf uit het verleden.
