Ik herinner me duidelijk de eerste keer dat mijn vriend zijn hand om mijn nek sloeg terwijl ik vastgepind werd op de futon in mijn kelder. Zelfs nu heb ik er nog nachtmerries van. Hij bedoelde het als een sexy actie, maar hij realiseerde zich niet - of misschien deed hij dat - dat de druk van de hiel van zijn hand en vingertoppen ervoor zorgde dat ik niet kon ademen, en ik kon mijn kaak niet bewegen totdat hij laat gaan.
Ik had een langdurige relatie. We begonnen als een normaal middelbareschoolliefje, maar al snel ontwikkelde het zich tot een emotioneel en seksueel misbruikende relatie. De enige reden waarom ik er überhaupt in bleef, en zo lang, is omdat ik het verschil tussen seksueel misbruik en de generieke seksuele agressie waarvan ik aannam dat het normaal was bij elke met testosteron gevulde man verwarde.
Toestemming is een essentieel en individueel recht
Dit was niet mijn eerste relatie, maar het was de relatie waarin ik mijn maagdelijkheid verloor - wat voor hem blijkbaar een grotere deal was dan voor mij.
Opgroeien in een conservatieve gemeenschap in het Midwesten die om religie draaide, verhinderde enigszins de open discussie over seks, voorbehoedsmiddelen en toestemming, buiten de flauwe eerstejaars gezondheidslessen waar jongens condooms gooiden en lachten door het ongemak.
De nacht dat ik mijn maagdelijkheid verloor, zei ik openlijk dat ik niet dacht dat ik er klaar voor was. Hij nam dit als een signaal om me verder te overtuigen, en uiteindelijk negeerde hij mijn smeekbeden om nog een paar maanden te wachten. Ik nam aan dat de wanhoop, overtuiging en overheersing gewoon uit macho-aard was.
Op dat moment realiseerde ik me niet echt dat toestemming een individueel recht is, een recht met de mogelijkheid om op elk moment tijdens de geslachtsgemeenschap en bij elke stap die eraan voorafgaat, te worden afgenomen. Vaak negeerde mijn ex mijn herhaalde nee's en bleef hij doen wat hij wilde. Omdat hij zwakker was en bijna een voet kleiner dan hij, was het onmogelijk om fysiek te rusten, iets waar hij vaak misbruik van maakte. Ik hield aantekeningen bij over dingen die ik hem ter sprake moest brengen, en aantekeningen voor mezelf, waarvan er één luidde: waarom kun je niet gewoon nee voor nee nemen, en ook naar mijn wil luisteren.
Seks mag niet gevaarlijk zijn
Ik heb me vaak onveilig gevoeld tijdens seks met hem. Hij werd een gewelddadig persoon onder de lakens, sloeg en kokhalsde me, trok aan mijn haar en noemde me een slet en hoer, zeggend dat ik alle gewelddadige actie verdiende die me werd geserveerd, dat ik het leuk zou vinden, dat ik deed het leuk vinden.
Er was een tijd dat ik maandenlang bloedde vanwege ruwe herhaalde penetratie en seksuele actie. Ik was te bang om de situatie aan mijn zorgverlener en ouders uit te leggen, dus ging ik niet naar de dokters. Meer dan waarschijnlijk veroorzaakte dit snijwonden die later tot schimmelinfecties en andere problemen leidden.
Wanneer seks iets is geworden dat je algehele gezondheid in gevaar brengt, is het te ver gegaan. Seks moet gemakkelijk, natuurlijk en zorgeloos, leuk en wederzijds zijn. Het mag niet iets zijn waar je bang voor bent of bang voor bent, en de actie mag niet ongemakkelijk of geforceerd aanvoelen. Geen enkele partner is de dictator van je lichaam en wat het leuk vindt - dat is in jouw controle.
Seksueel misbruik kan buiten de slaapkamer plaatsvinden
In een van onze vele ruzies kreeg ik te horen dat ik alles moest opschrijven wat er mis ging - al het volgende stond erin: ik kreeg vaak te horen dat ik mijn baan moest opzeggen, mijn vrienden moest veranderen en moest veranderen naar welke universiteit ik van plan was te gaan om gewoon te passen bij de plannen die hij had voor zijn leven. Ik kon het niet helpen, maar vroeg me af wat er is gebeurd met mijn carrière, mijn wensen? Hij isoleerde me om me het gevoel te geven dat hij mijn enige hulpbron was - wat is er met mijn andere vrienden gebeurd?
Ik voelde me machteloos.
In het openbaar maakte hij me belachelijk en liet hij anderen de spot drijven met mijn lichaam en persoonlijkheid. Ik voelde me vaak gevangen tussen hem en mijn vrienden, en was normaal gesproken gedwongen hem te kiezen om boze en mogelijk gewelddadige uitbarstingen te vermijden. Ik werd gedwongen me schuldig te voelen voor mijn emoties terwijl zijn ongebreidelde hoogtij vierden, waardoor ik moest reageren op stemmingswisselingen terwijl ik mijn worsteling onderdrukte.
Misbruik is lastig, en het kostte me veel tijd om tot het besef te komen dat mijn relatie gevaarlijk en ongezond was - maar ik kwam aan de andere kant met een nieuw respect voor mezelf. De aantekeningen die ik tijdens onze relatie bijhield, tonen onze honderden bijna-breuken, keren dat hij me alles voorlegde en de situaties die gewoon niet goed waren. Pas toen ik maanden later naar ze terugkeek, vroeg ik me af wat ik allemaal had meegemaakt.
Ik heb geleerd dat het belangrijkste als het om relaties gaat, is om mijn gezondheid - en mijn lichaam - op de eerste plaats te zetten. Geen enkele jongen die op enigerlei wijze beledigend is, is een moment van je tijd waard, dus voor mezelf opkomen en vertrekken was eerlijk gezegd het meest bevredigende dat ik ooit heb gevoeld.
