We leven in een glorieuze tijd, een tijd waarin alles verandert.
Het belangrijkste is dat onze clubsmaak verandert. We verlaten de undergroundclubs die te cool zijn voor school en de clubs met faux-balearische interieurs en omarmen de bescheiden shitclub.
Misschien was het te verwachten in een WK-jaar, een jaar waarin Nigel Farage's kleine Engelse schtick een snaar heeft geraakt bij een verontrustend aantal kiezers, maar we keren allemaal terug naar het drinken van pinten in goedkope en vrolijke clubs met spuug en zaagsel in plaats van oversized, dure 'superclubs'.
Onze zorgen zijn voorbij, Groot-Brittannië heeft nu shitclubs aangesteld als de nieuwe goede clubs.
Maar wat zijn 'shitclubs'? Het een shitclub noemen is op geen enkele manier een belediging, het is gewoon een feit - het is een club die niet gericht is op imago, of de thuisbasis wordt van een scène, die de gokkers gewoon geeft wat ze willen. Ze zijn het centrum van elke marktstad.
De regionale club is ergens zonder pretenties, die er hetzelfde uitzag sinds de opening en het dichtst bij een make-over was toen iemand die rookte in het toilet kleine brandschade veroorzaakte.
Er is geen dresscode en niemand die zich voordoet als wat ze niet zijn, het is een moderne utopie, een plek waar je metselaars in pakken ziet dansen met advocaten in fancy dress terwijl studentrugbyspelers in de hoek kotsen. Een plek waar uitsmijters je bij binnenkomst helpen door je te vertellen dat je een blokje om moet lopen en nuchter moet worden in plaats van er persoonlijk plezier in te hebben om je te vertellen dat je schoenen draagt die enigszins het verkeerde soort off-tan zijn.
Een plek die eigendom is van een excentrieke maar meer dan waarschijnlijk louche lokale zakenman in plaats van een louche nationale reus. Het drankenmenu is verfrissend cocktailvrij en ongeveer net zo avontuurlijk als James Milner die zijn favoriete grijstint kiest op een Dulux-kleurenwiel.
De club is niet exotisch. Het is betrouwbaar, het is oud, het is er altijd, het is betrouwbaar, en het maakt ons niet uit of de helft van de afspeellijst en de vlekken op de muren dateren van vóór het rookverbod - het is thuis.
Als je het mekka van een shitclub nog niet hebt bereikt, zit je nog steeds in een van de volgende clubs - het alternatief of de overdreven commerciële.
Alternatieve clubs waren in principe een goed idee, maar eindigden in een puinhoop, net zoals stemmen op Blair of BBC Three. Ooit waren het plekken waar je met vrienden naar goede muziek kon luisteren, maar die werden vervangen door Topman-catwalks, die zich voordeden als te dure leveranciers van shit EDM. De enige mensen die deze clubs nog niet hebben verlaten, zijn degenen die beweren toegewijd te zijn om deel uit te maken van een beweging.
Helaas is het niet de Arabische lente om de vroege uurtjes weg te rijden naar Seth Troxler met wat slecht gesneden MDMA.
Het is tijd om ook de overdreven commerciële superclubs achter je te laten. Enorme ketens zoals 'Oceana' introduceerden zichzelf als grote ambitieuze locaties met een stijlvolle inrichting die een elite clubbing-ervaring bieden, maar zijn niet meer dan vleesmarkten geworden voor mannen die lager uitgesneden topjes dragen dan de minderjarige meisjes die zonder ID binnen zijn gekomen.
Om 2 uur 's nachts rondlopen in een van deze clubs is een melancholische ervaring en een deprimerende blik op wat British Society is geworden - een die je doet twijfelen aan Darwins evolutietheorie. Pas op voor de opgefokte vleeskoppen met Maori-tatoeages die schuren op met satsuma bevlekte meisjes terwijl ze het refrein zingen van Drake's Started From the Bottom Now We're Here.
Wat de twee verenigt, is de obsessie van hun gokkers om zo hard hun best te doen om plezier te hebben. Als je de regionale club binnenstapt, laat je je ijdelheid bij de deur staan. Er is een verfrissende afwezigheid van de perma-pout, zowel op de dansvloer als op je Facebook-nieuwsfeed de volgende dag. De opkomst van de shitclub vertegenwoordigt een haring terug naar eerlijk, ouderwets plezier.
Dus dit weekend dring ik er bij je op aan, als je dat nog niet bent, om de verandering aan te brengen. Bezoek een shitclub. De kleine club waar de capaciteit overeenkomt met de dansvloer en met meer ellebogen dan Marouane Fellaini luistert naar Day Like This.
Het is niet ambitieus, je hoeft geen baller te zijn om hierheen te gaan. Het is niet cool, je hoeft geen eigen blog te hebben om op de gastenlijst te staan. Er is geen dresscode, kom gewoon langs en maak een leuke tijd. Dus laten we een plastic glas heffen en proosten - de goede tijden zijn teruggekeerd.
